෴ නමක් නැති මහා කන්ද ඔබ අප්පච්චි ෴

අද උදෑසන හදිස්සියේම සීතලත් සමඟ අවදි වූ මා තව තවත් ගුලි වී හොඳින් පොරවගත්තේ වැස්සත් සමඟ තවත් දවල් වෙනතුරු නිදා ගැනීමේ අපේක්ෂාවෙනි. යන්තමින් නින්ද ගෙන එද්දී කෙඳිරිලි  හඩක් සමඟම "තාත්තා වැටිලා " යන අම්මාගේ කට හඩින් උඩ විසිවී ඇහැරුන මා සාලයට දිව්වේ කෙසේදැයි නොදනිමි. අයියගේ වාරුවෙන්  තාත්තා පැමිණ පුටුවක ඉඳගත් අතර, දණහිස හොඳටම ඉදිමි තිබුණි.

 මා සිත අතීතයට දිව ගියේ, එවකට මා පාසලේ හතර වන වසරේ ඉගෙනුම ලබන කාලයයි.සැමදා උදෑසන මා පාසලට ඇරලවා වැඩට යන තාත්තා නැවතත් දහවල් මා කැඳවාගෙන යන්නට පැමිණෙයි. දිනක් දහවල් තාත්තා නොපැමිණි අතර මදක් පමාවී මාගේ ලොකු මාමගේ පුතා පැමිණි අතර, අදටත් මට මතක ඇති අන්දමට මා විමසුවේ තාත්තා කෝ කියාය.තාත්තා ගෙදර කිව් අයියා මාව නිවසට ගෙන එනවා වෙනුවට ලොකු මාමාගේ නිවසට එක්කන් ගිය අන්දමද, එහි ගිය විට තාත්තා උදෑසන හදිසි අනතුරකට මුහුණදී රෝහල් ගත කල බව දැන ගන්නට ලැබුණි. උදෑසන මා පාසලට ඇරලවා වැඩට යද්දී බිමත් රියදුරෙකුගේ නොසැලකිලිමත් රිය ධාවනය හේතුවෙන් දකුණු අත හා කකුල කැඩී ඔහු රෝහල් ගත කර ඇත.එවකට එතරම් තේරුමක් නොවූ මා දිගටම මාමාගේ නිවසේ නතර වුයෙමි. අත හා කකුල බැන්ඩේජ් වලින් ඔතා රෝහල් ඇඳ මත සිටි තාත්තා දුටු මාගේ ඇස් කඳුලින් බරවිය.. එකතැන් වූ තාත්තා, අම්මාගේ දිරිය නිසාම නැවත යතා තත්වයට පත්විය.

අද වැටුණු විට වැදී ඇත්තේ තාත්තාගේ දකුණු කකුලමය, කලින් සිදුකල සැත්කමේදී, යකඩ කුරක් දණහිසට දමා ඇති අතර, එය වැඩිම හේතුවෙන් එම කුර කැඩී ඇති බවක් පෙනෙන්නට විය,වහාම තාත්තා රෝහල් ගතකල අතර, සැත්කමක් සඳහා ඔහු දැන් රෝහලේ සිටි. 

අයියාගේ වාරුවෙන් එන තාත්තා දුටු මා ක්ලාන්ත වුයේ මගේ ලේ නහර තුල වූ ජිවය ඔහු නිසා වන්නට ඇත.කුඩා කල පටන් මාගේ මවට වඩා ඔහු මට සමීපව සිටි නිසා වන්නට ඇත.

තාත්තාට ඉක්මන් සුව පතමි!